مدیریت آب های سطحی شهری با استفاده از روش های سازگار با اکولوژی

با شهری شدن حوضه های آبریز، مخاطرات سیلاب های شهری و پتانسیل تخریبی آنها بیشتر شده و همچنین آلودگی های سیلاب بیشتر شده که این خود خطری برای آلودگی منابع آب محسوب می شود. در دو دهه اخیر رویکردهای مدیریتی نوین سیلاب شهری شکل گرفته است که نگاه بسیار ریزبینانه ای نسبت به مسئله محیط زیست دارند. علاوه بر اهداف کیفی، این رویکردها نگاه ویژه به مسئله کمی سیلاب و جمع آوری رواناب در نزدیکی منبع ایجاد آن دارند. هدف این پایان نامه بررسی و مطالعه سیستم های زیست ماند و جوی باغچه به عنوان دو راهکار مدیریتی نوین سیلاب شهری، با توجه به مسئله محیط زیست و اثر آنها بر روی حجم رواناب، حجم طغیان و پیک دبی سیلاب است. محل مورد مطالعه خیابان ولیعصر تهران حد فاصل چهارراه پارک وی تا میدان ونک است که این سیستم ها را در محل های مناسب جانمایی کرده و مدل ایجاد شده با استفاده از مدل swmm در دو حالت وضع موجود و هنگامی که از زیست ماندها و جوی باغچه استفاده کرده ایم، تحلیل می نماییم. نتایج این پژوهش نشان می دهد که استفاده از سیستم های زیست ماند در حجم رواناب را در حدود 11% ، حجم طغیان برای بارش 2 ساله با مدت 6 و 24 ساعت را به ترتیب در حدود 24% و 100%، حجم طغیان برای بارش 5 ساله با مدت 90 دقیقه، 6 و 24 ساعت را به ترتیب در حدود 29%، 12% و 21% کاهش می دهد. زیست ماندها تاثیر بیشتری بر کاهش دبی پیک برای بارش های با شدت بیشتر و مدت کمتری دارند. استفاده از جوی باغچه ها تاثیری بر حجم رواناب، حجم طغیان و دبی پیک ندارد. همچنین پس از بهینه کردن سیستم جمع آوری رواناب شهری مشاهده گردید که استفاده از سیستم های زیست ماند می توانند حجم خاکبرداری کانال ها را در حدود 6% کاهش دهند در حالی که این مقدار برای جوی باغچه ها در حدود 3% است.